Samsalog'un Vızıldamaları

Öncelikle övgüler. Elif Erdoğan’ın 'genellikle bir paragraftan oluşan kısa ama vurucu öyküler' şeklinde basite indirgenebilecek oturmuş bir tarzı var. Genç bir öykücüden gelen ilk kitap için oldukça cesur bir tercih. Yazar yeni biçimleri denemek konusunda elini hiç korkak alıştırmamış. İlk kitaba göre oturmuş bir dil, uzun uzun açıklayıp okura aptal muamelesi yapmaktansa bir cümleyle durumu sezdiren bir anlatım. Bundan sonrası yergi mi ben karar veremedim. Her ne kadar cesaretini övsem de bu biçim denemelerinin hepsinin başarılı olduğunu söylemek zor. Bir de şöyle bir durum var, kitabın genelinde biçimsel anlamda bir doğrultu olmadığı için ister istemez bu denemeleri yeni biçimlerin denendiği öykülerin gerektirdiğini düşünüyoruz. Sözgelimi Ferit Edgü’yü düşünelim. Ne zaman bir Edgü öyküsüyle karşılaşsak karşımıza çıkacak metnin biçiminin ne olacağını aşağı yukarı biliriz. Bu durum öykünün içeriğinden ya da anlatıcıdan bağımsızdır. Edgü’nün bir tarzı var ve her öyküsünde bu tarz

Basit bir romanı ‘mutlaka okunmalı’ yapan nedir. Türkiye’nin insana kendinden başka hiçbir şeyle meşgul olma imkanı vermeyen gündemi mi. İyi bir okur olma yolunda ilerlerken yapılan küçük kaçamaklar mı. Yoksa challenge tamamlamak mı. Binleri bire indirgemeye çalışan her önermede olduğu gibi bunun da tek bir cevabı yok. Ama her şeyden önce basiti biraz açmamız gerek. David Diop’un Gece Tüm Kanlar Karadır’ı basit bir metin. Çok yakın iki arkadaşın topraklarını sömüren Fransa'dan vatandaşlık alabilmek için  Birinci Dünya Savaşı’nda Almanlara karşı savaşmalarını anlatıyor. Afrikalıların perspektifinden yazılmış bir sömürgecilik eleştirisi. Basit ve güzel ama daha önce görülmemiş değil. Çağın faydalı mı yoksa zararlı mı olduğuna hala karar veremediğim gerçekliğine uygun şekilde ortalama 5-6 sayfalık bölümlerden oluşan 118 sayfalık bir roman. Toplu taşımada ya da küçük telefon kontrolü molalarıyla okumaya oldukça elverişli. Zaman zaman tekrara düşse de dili oldukça basit. (Bazıları şiirs